Φίλη,
Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.....Γύριζα συνεχώς στο κρεβάτι......δεν έφταιγε η υπερβολική ζέστη γιατί αυτό διορθώθηκε με το air-condition.....Δεν έφταιγε το γλύψιμο της Λάρας γιατί και αυτό διορθώθηκε...η Λάρα μετακόμισε στο δωμάτιο της Κατερίνας.....(Θα σου τηλεφωνήσω μόλις τελειώσω την ανάρτηση να σου περιγράψω Κατερίνα στο σπίτι με πυτζάμες αέρινες επάνω της....... 3-4 νούμερα μεγαλύτερες φορούσε ο μακαρίτης....)Δεν έφταιγε η γαριδομακαρονάδα....η τυροκαυτερή...η μελιτζανοσαλάτα...το μπουγιουρντί...οι πιπεριές με τα τυριά...η καβουροσαλάτα...οι σαρδέλες...το χταπόδι...τα γεμιστά καλαμάρια..ούτε καν οι γαρίδες σαγανάκι-top έδεσμα- του dinner γιατί και αυτό όπως θα διαπίστωσες με την Κατερινιώ δεν προλαβαίνεις να πάρεις σειρά και να φουσκώσεις........Δεν έφταιγε ο Επικίνδυνος και Αγριος Παρκαδόρος που μπορούσε να μας είχε "καθαρίσει" χωρίς να το καταλάβουμε γιατί και αυτό όπως είδες σώθηκε την τελευταία στιγμή με το body guard Μαρίνα.......Δεν έφταιγε το γράμμα με τις Μαργαρίτες......γιατί και αυτό διορθώθηκε το κράτησες αμανάτι......Δεν έφταιγε τελικά τίποτα από όλα τα προηγούμενα.......Το μυαλό μου είχε κολήσει στην πρόσκλησή σου......
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ,ΓΑΛΑΖΙΟ,ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ,ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ,ΣΥΝΝΕΦΑ,ΠΑΓΩΤΟ,ΜΟΥΣΙΚΕΣ,
ΖΩΓΡΑΦΙΚΕΣ,ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ,ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ,ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ,ΓΕΛΙΑ,ΧΡΩΜΑΤΑ,ΚΕΡΙΑ,
ΑΜΜΟΣ,ΒΛΕΜΜΑΤΑ,ΜΥΡΩΔΙΕΣ,ΛΑΧΤΑΡΑ,ΡΥΘΜΟΣ,ΓΡΑΜΜΕΣ,ΨΥΧΕΣ,ΜΑΤΙΑ,
ΜΑΓΕΙΑ,ΕΝΩΣΗ,ΠΑΓΑΚΙΑ,ΧΑΡΑ,ΜΗΝΥΜΑΤΑ,ΜΠΟΥΚΑΛΙΑ,ΘΑΛΑΣΣΑ,ΤΕΛΑΡΑ,
ΤΣΙΓΑΡΑ,ΜΩΒ,ΑΠΩΛΕΙΑ,ΧΕΡΙΑ,ΜΕΛΙΣΣΕΣ,ΜΕΘΗ,ΣΤΑΣΗ,ΔΙΑΘΕΣΗ,ΑΕΡΑΚΙ,
ΕΛΠΙΔΑ,ΟΝΕΙΡΑ,ΕΥΧΗ!!!!!
Και τελικά βρήκα τι έφταιγε και το μυαλό δεν μπορούσε να ησυχάσει.......
Δεν περιγράφεται με λόγια όσα και αν γράψεις....περιγράφεται με την εικόνα που θα ζωγραφίσεις στο τοίχο πίσω απο το τραπέζι.....Δεν θα μου άρεσε ούτε η Βενετία...ούτε το taxi....ούτε ότι άλλο ειπώθηκε το βράδυ της 19ης Ιουνίου.....Θέλω να ζωγραφίσεις και "το έχεις" ............το πως τέσσερις διαφορετικοί τελείως άνθρωποι κατάφεραν μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να δώσουν και να πάρουν τόσα πολλά ο ένας από τον άλλο.....
Δεν υπάρχει τίποτα τελικά πιο σημαντικό από αυτό που ζήσαμε ζούμε και εύχομαι να ζούμε για πολλά ακόμα χρόνια....ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΙΑ....Ζωγράφισε το όπως σου βγει.....αρκεί να απεικονίσει αυτό που ζούμε!!!!!
Σου αξίζει ότι καλύτερο Βασούλα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πάντα κοντά σου................
7 σχόλια:
Φίλη,
εγώ "το’χα" εύκολα εχθές. Το θεματάκι του ύπνου εννοώ. Θες που η Λάρα ήταν στης Κατερίνας, θες που οι πιτζάμες ήταν στο μέγεθος μου, θες που δεν φουσκώσαμε γιατί η τρόμπα ήταν αλλού(και όοολοι ξέρουμε που!), δεν ξέρω.
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι είναι αυτό που κάνει κάποιους, φαινομενικά αταίριαστους, ανθρώπους να αποκτούν κοινό κώδικα. Οι συγκυρίες ή απλώς η επιθυμία για επικοινωνία ανεξαρτήτως διαφορετικότητας;
Να σου εκμυστηρευτώ κάτι; Άνετα το κουαρτέτο ανεβαίνει Μεγάλη Βρετάνια! Γιατί το ποιοί είμαστε καθορίζεται από το πως συμπεριφερόμαστε κι εμείς την ευγένεια, την απλότητα και την αξιοπρέπεια την έχουμε στο αίμα μας,στον τρόπο που βουτάμε τη γαρίδα με τα χέρια και φτύνουμε το κρασί από τα γέλια!
"Κι αν δε μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, οσο μπορείς:μην την εξεφτελίζεις..."
Κρατάμε τα βασικά, την ουσιά και δεν τα σπαταλάμε ανώφελα. Και μ’αυτό τον τρόπο η ενέργεια επιστρέφει στην πηγή.
Το πιο όμορφο απ’ τα του dinner ήταν που ήσασταν εκεί. Εδώ.
Και ζήλεψα και θα σου γράψω κι εγώ κάτι να μάθεις! Η’ μάλλον θα σου αντιγράψω κατι παλιό μου κι ασχετο εν μερει για να πάω να καθαρίσω τις τσιπούρες που με καρφώνουν με τα εξογκωμένα τους ματάκια.
-Ένα λεωφορείο, ένα φανάρι που δε λέει να ανάψει. Να φεύγει. Να φεύγει και να μένω. Να προχωράει και να πρέπει να ξεχνάω ότι προχωράει. Ένα λεωφορείο, ένας επιβάτης, να φεύγει, πάντα με τον ίδιο τρόπο, αδιάφορα, σα να μην αφήνει τίποτα πίσω. Κι εγώ να υποφέρω και να πρέπει να ξεχνάω τον τρόπο. Με κάθε τρόπο. Μα πότε πότε υπέφερα, ένιωθα τύψεις που τον ξεχνούσα έτσι εύκολα. Που έπρεπε να σκαλίσω βαθιά τις αναμνήσεις για να λέω ότι υπήρξε κάποτε τόσο κοντά μου όσο χρειαζόταν για να μη βάζω τα κλάματα κάθε φορά που έσβηναν τα φώτα.
Βάλτωσα στη μοναξιά μου και στη σιωπή σου και πια η φωνή δε φτάνει όυτε στα δικά μου αυτιά. Ψάχνω να μυρίσω και δεν έχω μύτη. Απλώνω τα χέρια να σε φτάσω και δεν έχω χέρια. Και τα μάτια μου… τα στέφω στ’ αστέρια να σε βρω. Ποια μάτια, ποια αστέρια; Ματώνω και δεν κυλάει το αίμα. Το νιώθεις; Ξεχάστηκα και δε γύρισες να με πάρεις. Βούλιαξα κι ένα χέρι δεν άπλωσες. Δεν το ΄θελα, έτσι, για το γαμώτο.
Και τώρα προσπαθώ να βρώ ισορροπία, μια σταθερά για να κρατηθώ, να βρω τι έχω. Τι έχω;; τι έχω και σβήνω έτσι βασανιστικά; Τι έχω και θέλω φουντούκια και φράουλες και άγρια μέντα; Τι έχεις κι εσύ και δε θες φουντούκια και άγρια μέντα; Μόνο τις φράουλες κρατάς στο ψυγείο με κονιάκ να μεθούν. Κλειδωνεις τις φράουλες στο ψυγείο με αλκοόλ όπως μας κλειδώνουν κι εμάς σε ένα άδειο σύμπαν με ένα μπουκάλι να χανόμαστε. Τώρα το βαρέθηκα το σύμπαν. Τώρα δε με χωράει το σύμπαν. Τωρα στριμώχνω το σύμπαν μέσα μου, το περικλύω, το προφυλάσσω. Κι αν ζοριστώ το καίω κιόλας και φαίνεται μια λάμψη ξαφνική κι έπειτα σβήνουν όλα. οτι θέλω κάνω. Το καίω. Μια λάμψη μόνο. Δυο λάμψεις ξαφνικά κι έπειτα σβήνουν όλα. Κι έπειτα; Σβήνουν όλα. Κι έπειτα τι; Έσβησαν όλα. Τα έκαψα. Όλα.
Και στέκομαι βουβή να καμαρώσω τι έκανα. Παρατηρώ από ψηλά τη θάλασσα, τα κύματα να χορεύουν στο ρυθμό του ανέμου. Κι εγώ σε ποιο βυθό χορεύω, σε πιο ρυθμό; Δεν ξέρω. Δε θέλω. Δε χορεύω. Χορεύει το φως του ήλιου πάνω μου έτσι όπως ταξιδεύω στο βυθό και λαμπυρίζω. Δε με αναγνωρίζω. Φοράω μάσκα και κρύβομαι όσο μπορώ από τα καρναβάλια. Νιώθω ότι κουβαλάω βαριά εξάρτιση και θα με πάει στον πάτο. Και δεν τη θέλω αυτή την ξεφτιλισμένη στολή που μ’ έντυσες. Βγάλ’τη μου σου λέω! Με πνίγεις!
Είμαι ερείπιο πια έτοιμο για κατεδάφιση. Κι εντός δεν πωλούνται πάσης φύσεως υλικά γιατί τα ξεπούλησα όλα σε μια νύχτα κι άλλα δεν έχω. Φουσκώνει το ποτάμι και τα παρασύρει όλα. Φουσκώνω κι εγώ από περηφάνια. Που στάθηκα στα πόδια μου, που σήκωσα κεφάλι. ΕΙΧΑ τρομάξει, είχα παλέψει, είχα αγγίξει τον ουρανό με τα μαλλιά μου χωρις να πατάω στις μύτες των ποδιών μου, την είχα βρεί την άκρη μου, είχα θάψει τα μη, είχα ξεχάσει τα πρέπει, είχα επιλέξει να σε ξυπνήσω. Τώρα, όλα συντελεσμένα. Μη φοβάσαι, ΘΑ ΕΧΩ φύγει πριν ξημερώσει, δε θα με δουν οι γείτονες.
Θέλω να κοιμηθώ και να δω ξανά όμορφα όνειρα. Να απλώσουμε τις καρδιές μας στο χαλί και να παίξουμε. Μου αρέσει πολύ να ξαπλώνω στο χαλί και να παίζω. Κι όταν τελειώνω να αφήνω εκεί, στο χαλί, τα παιχνίδια μου και την καρδιά μου ενίοτε. Ψάξε με κι όταν τελειώσει το παιχνίδι τίποτα δε θα’ναι το ίδιο. Απάλλαξε μα από τις τύψεις που με φόρτωνες από παιδί ακόμα. Να φταίω για όλα. Να φταίω που άργησες να γυρίσεις και σε μάλωσαν, να φταίω που νύχτωσε νωρις, να φταίω που σου έπεσε το τοστ στο διάλλειμα, να φταίω που σταμάτησε η κούνια, να φταίω που έσκασε η μπάλα μας, να φταίω που λερώθηκες με λάσπες, να φταίω που δε λερώθηκα κι εγώ, να φταίω που ήπιες νερό στη θάλασσα, να φταίω που έπεσες και μάτωσαν τα γόνατα σου γιατί με κυνηγούσες, να φταίω που έσπασες το βάζο γιατί σου ζήτησα γλυκό κεράσι, ναφταίω που χάλασε το ποδηλατό σου ενώ ερχόσουν σπίτι μου, να φταίω που κρύωσες γιατι βραχήκαμε στις βρύσες του σχολείου, να φταίω, να φταίω, να φταίω…
Να σου πω κάτι, δε φταίω που δε φταίω για τίποτα από όλα αυτά. Αλλουνού είναι το φταίξιμο.
Μια παλέτα χρώματα είμαστε οι άνθρωποι και ο καθένας μας είναι κι άλλη απόχρωση. Και δεν πειράζει να είμαι βαθύ μπλέ το πρωί κι εσύ να έχεις τα χρώματα της ανατολής. Αυτή η διαφορά μας ξεχωρίζει και μας ενώνει άλλοτε. Αυτή η λάσπη στο δικό σου παντελόνι και όχι στο δικό μου.
Έρχονται χιόνια. Το άκουσα στις ειδήσεις. Τ’ ακούω να έρχονται. Και περνάει. Η ώρα. Την κοιτάζω και περνάει. Την ακούω. Ακους; Περνάει. Κι ακούω και την καρδιά σου να χτυπά δυνατά. Έτσι χτυπάνε οι καρδιές καμιά φορά σ’ ετούτη την πόλη. Κι ανάβουν τα φώτα και χτυπάνε οι καρδιές. Στο τέλος ακούγονται μόνο αυτές και σβήνουν οι θόρυβοι. Και μένουμε εμείς. Κι αφού στα είπα όλα μάθε κι αυτό: δεν ξημερώνει η μέρα αν δεν την αντικρίσεις, δεν υψώνεται ο ήλιος αν δεν ανοίξεις τα μάτια σου. Δεν ξυπνάω κι εγώ αφού δεν ξημερώνει. Δε σηκώνομαι από το κρεβάτι αν δε βγεί ο ήλιος.
Γιατί δεν αφήνεις τον ήλιο να ανατείλει; Να καθρεφτιστεί στα μάτια σου και να είναι η μέρα διπλά λαμπερή; Να κουμπώσουν τα σώματα κάτω από τον ήλιο και να σχηματιστεί ξανά το παζλ; Καλημέρα.
Φιλία είναι να μοιράζεσαι. ό,τι έχεις. Ενα κείμενο, μια σκέψη, μια αγκαλιά, μια μακαρονάδα εννίοτε...
Κι κλέβοντας λίγους στίχους από για την ΕΥΧΗ:
"I hope life treats you kind
And I hope you have all you've dreamed of.
And I wish to you, joy and happiness.
But above all this, I wish you love.
ΚΙ ΕΓΩ, ΘΑ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ."
Και θα ζωγραφίσω στον τοίχο... θα δεις...
Ευχαριστώ είπα;!
Τι υπέροχο να "γιορτάζεις" μια φιλία. Εγώ δυστυχώς είμαι στη φάση που λέω αντίο, άλλα όλα μέσα στη ζωή είναι.
@mahler76
Αντίο Γιατί?
Kαλή μου θα δείς σε λίγο στην ανάρτηση που θα κάνω.
Δυστυχώς κάποια πράγματα δεν είναι γραφτό να λειτουργήσουν όσο κι αν θέλουμε...
@mahler76
Οταν διάβασα το σχόλιο σου μπήκα κατευθείαν στο blog σου αλλά το μόνο που έκανα ήταν να καλοσωρίσω τον φίλο σου....Περιμένω την ανάρτησή σου!!!!!!!
είναι επάνω...πλέον.
@mahler76
Σε πρόλαβα καλό μου ήδη έχω απαντήσει.......Θέλω να διαβάζω ότι χαμογελάς.... μόνο αυτό!!!!!
Δημοσίευση σχολίου