ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ......

Θυμάται εκείνη τη φωτογραφία....είναι κάπου ψηλά στο λόφο ένα λειβάδι καταπράσινο, απέναντι το απέραντο γαλάζιο και ατενίζει τα νερά καθώς δίνουν τη δική τους μάχη επάνω στα άγρια βράχια, κλείνει τα μάτια και τον ονειρεύεται.....ξαπλωμένος εκεί δίπλα άλλωτε να χαμογελά και άλλωτε σοβαρό χαμένο στις δικές του σκέψεις.....Είσαι πιο όμορφος όταν χαμογελάς του ψιθυρίζει...δεν είναι η αλήθεια όμως...η αλήθεια είναι ότι δεν θέλει να τον βλέπει σοβαρό και οχυρωμένο στις σκέψεις του γιατί ξέρει ότι οι σκέψεις του ανήκουν αλλού και αυτό είναι το σωστό, της το είχε ξεκαθαρίσει από την αρχή.....Ποιά αρχή και ποιο τέλος? Θυμάται....κάθε φορά που πήγαινε να ανοίξει ένα παράθυρο εκείνος ήταν από πίσω και με όλη του την δύναμη κρατούσε αντίσταση για να μην ανοίξει...και προσπάθησε μόνο για ένα παράθυρο...Ηταν δυνατός, σκληρός, εγωιστής και εκείνη νοσταλγούσε λίγη από την τρυφερότητά του....ήταν σίγουρη για τις ευαισθησίες του που ποτέ δεν εισέπραξε....Γιατί να εισπράξει άλλωστε?Ηταν τυχαία για εκείνον τελείως αδιάφορη -και ας μην το παραδεχόταν-ήθελε τόσο πολύ να του μιλήσει ένιωθε τόσο την ανάγκη να του πει ότι σήμαινε τόσα για εκείνη....ότι είχε βρει έναν άνθρωπο που την καταλάβαινε.....Την καταλάβαινε άραγε? Φύσηξε και ο αέρας της έφερε τα ξανθά μαλλιά της πάνω στο πρόσωπο...βράχηκαν οι άκρες τους από τα δάκρια που ώρα τώρα κυλούσαν στα άχρωμα μαγουλά της...τα μάζεψε και τα σήκωσε ψηλά..έτσι όπως συνήθιζε να κάνει πάντα τις ατελείωτες ώρες της μοναξιάς της.....Χάιδευε το πίσω μέρος του λαιμού της που καιρό τώρα δεν είχε κανένα σημάδι από κάποιον έρωτα μεγάλο....Κάθησε στο χώμα και τα χέρια της χάραζαν πάνω του όλα αυτά που θυμόταν από αυτόν....λόγια που ειπώθηκαν όχι για να πληγώσουν αλλά για να την επαναφέρουν στην πραγματικότητα.....Και η πραγματικότητα δεν αλλάζει....ούτε και εκείνη όμως μπορούσε να αλλάξει.....Επρεπε να φύγει τώρα που μπορούσε....τώρα που είχε ως ανάμνηση μόνο μία φωτογραφία, 10 σελίδες γραμμένα λόγια,την ηχώ ενός όμορφου γέλιου....Και έφυγε και χάθηκε μέσα στο σκοτάδι που λάτρευε εκείνη και απεχθανόταν εκείνος....και ο λόγος που στάθηκε σε αυτό το ψηλό καταπράσινο λόφο ήταν να χαζέψει όλες αυτές τις κίτρινες παπαρούνες που ίσως κάποια μέρα περίμενε να τις χαρίζει....Πρόλαβε και ξεχώρισε μία από αυτές σε χρώμα κόκκινο όπως ξεχώρισε και Εκείνον σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους........Τον ευχαρίστησε γιαυτές τις λίγες μέρες που μοιράστηκαν.....Και έφυγε χωρίς ΑΝΤΙΟ.........!!!!