Σύννεφα παντού........
Αραγε θα φέρουν βροχή......Μου αρέσει η βροχή.....ξεπλένει τα πάντα καθαρίζει την ατμόσφαιρα...βγαίνει μετά το ουράνιο τόξο και σε αφήνει να ελπίζεις ότι σε λίγο θα δεις πάλι ήλιο....Θα κλείσεις την ομπρέλα σου και θα μπορέσεις να κοιτάξεις και πάλι ψηλά χωρίς να ανοιγοκλείνεις τα μάτια από τις στάλες τις βροχής που δεν σου το επέτρεπαν.....Δεν θέλω απλή βροχή...θέλω καταιγίδα...θέλω δύναμη και ήχο έξω στη φύση....θέλω και την συντροφιά του ανέμου να ακούγεται και στο πέρασμά του να σαρώνει ότι βρίσκει μπροστά του.......
Θέλω να βγω και να χορέψω στη βροχή.....Δεν με νοιάζει τι θα πουν οι γύρω....ίσως ζηλέψουν και ακολουθήσουν και αυτοί το ρυθμό και χορέψουν μαζί με εμένα......Ισως πάλι με κοιτάνε με απορία ζωγραφισμένη στα μάτια...Το άτυχο το κορίτσι τι του έχει συμβεί? Για μία φορά στη ζωή μου θα προσπαθήσω να μην ακούσω τους γύρω και θα χορέψω σαν να μην με βλέπει κανείς...Κουράστηκα να ακούω....θέλω να μιλήσω....να φωνάξω....να χορέψω!!!!
Θέλω να περπατήσω μόνη....και να σκεφτώ τι ήταν αυτό που με έκανε να χαθώ στο δάσος...Υπήρξε ο κακός ο λύκος ή η κοκκινοσκουφίτσα χάθηκε στη φύση και ο κακός ο λύκος ήταν απλά η δικαιολογία της?Η εμείς στο παραμύθι προσθέσαμε το κακό το λύκο για να φανεί στο τέλος του παραμυθιού ότι η κοκκινοσκουφίτσα ήταν η καλή........Οταν ήμουν παιδί η γιαγιά μου δεν μου είχε διαβάσει ποτέ παραμύθι....Μόνη μου μεγαλώνοντας διάβαζα...Πάντα δεν μου άρεσε το τέλος...Πάντα ήθελα ένα δικό μου τέλος που να "φέρνει" πιο πολύ στη πραγματικότητα....Τώρα στα 35 μου....γράφω παραμύθια μόνη μου και τα ζω......Ζω στο παραμύθι μου...και πιστέψτε με ο μικρόσκοσμός μου αυτός είναι παραμυθένιος.....Εχει μέσα και πρίγκηπα, και νεράιδα και κακά ξωτικά και ότι άλλο συνέθεταν τα παραμύθια της γιαγιάς.......
Και επειδή από ότι έχει ορίσει η μοίρα...η τύχη...ο θεός...το κάρμα....η πιο απλά και αληθινά η ζωή που μόνοι μας ο καθένας την ορίζει..... δεν θα έχω τη χαρά ποτέ να γίνω γιαγιά και να λέω παραμύθια.....θα περιμένω ακόμα 2-3 χρόνια να καταλαβαίνει και η μικρή μου ανηψιά και θα την πάρω.....όταν τα σύννεφα διαλυθούν και δεν θα έχουν άλλο νερό μέσα τους να αδειάσουν......και θα την πάω σε ένα δάσος και θα της πω το παραμύθι που η θεία της έζησε.....
Μία παραμυθένια καλημέρα σε όλους!!!!!!!!!
5 σχόλια:
η ζωή είναι ένα παραμύθι.. σκοτεινό συνήθως, αλλά έχει και αυτό τις φωτεινές του στιγμές.
αυτό τον καιρό νιώθω ότι ζω τις σκοτεινές του εκδοχές, αλλά κοιτάζω έξω από τα "παράθυρα μου" και λέω.. "κοίτα, υπάρχουν όμορφες εικόνες, υπάρχει ελπίδα".
φτιάχνω εικόνες και'γω ... και κόσμους δικούς μου.
μα άκουσε με, στο λέω με ενδιαφέρον. γιατί ξέρω... μην χάνεσαι σε αυτούς τους κόσμους. ίσως μόνον για λίγο. η ζωή είναι εκεί έξω.
και για σένα.
είναι το α και το ω να γίνεις μαμά.. γιαγιά; δεν είναι, πίστεψε με. το α και το ω είναι να αγαπήσεις εσένα και να φροντίζεις εσένα. το α και το ω είναι μετά να μάθεις να αγαπάς.
το ίδιο κάνω και'γω.
συγνώμη μη με παρεξηγήσεις, μα νομίζω ότι καταλαβαίνω έστω κάτι από αυτά που γράφεις.
είναι με καλή πρόθεση ο λόγος μου, ειλικρινά
oh my majestry room,
Να σε παρεξηγήσω?Ποτέ!Το ότι κατάλαβες σημαίνει πολλά για εμένα...Να με καταλάβουν ζητώ τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο!!Ευχαριστώ...απλά!!!
Δε θα φέρουν Λιάκι.
Βροχή.
Δε θα φέρουν.
Είναι τα ταξιδιάρικα, αυτά που τριγυρίζουν και μας κατασκοπεύουν, που βλέπουν τα πάντα αλλά δε μιλούν σχεδόν ποτέ και αφήνουν τις στάλες τους μοναχά όταν τις έχουμε ανάγκη.Είναι απο αυτά, τα συμπονετικά συννεφάκια.
Ξέρεις κάτι; Δεν την έχουμε ανάγκη σήμερα την καταιγίδα! Σήμερα η καταιγίδα είναι μέσα μας κι έχει και δύναμη και ήχο. Και λάμψη.
Κι αύριο θα΄ναι λιακάδα πάλι. Θα φτιάξουμε καφέ, θα ξανακρύψουμε τη ζάχαρη(ξέρεις εσύ!), θα ανταλλάξουμε συνομωτικά βλέμματα και θα στραγγίξουν τα νερά της ψυχής μας. Θα πάψουν οι σταγόνες να μας χτυπούν από μέσα προς τα έξω. Θα πάψουν γενικώς να μας χτυπούν...
Ε,φίλη;
Διάβαζα κάτι πριν λίγο και νομίζω είναι για σένα:
"Έχω μια φίλη
που καρφιτσώνει σ΄ένα μαύρο, μεταξένιο μαξιλάρι τα σκουλαρίκια της, τα δάκρυα της, τις παιδικές της φτερούγες.
Αφήνει το γέλιο να χύνεται απ΄ τα μάτια της ή τυφλώνεται απ΄ τα δάκρυα, με μια ανήξερη ντροπή για τους ίσκιους που φυλάει στις γωνιές των χεριών της.
Τις νύχτες
κρύβει τη βροχή μες στα στα παπούτσια της, προδίδοντας με ένοχα φιλιά
τον έρωτα της."
Ξέρεις πως θα ταν όμορφα να βγεις και να χορέψεις; Σαν να σου πήρε ο αέρας το καπέλο και τρέχεις να το πιάσεις. Μετά ξέχνα οτι φορούσες καπέλο και συνέχισε να τρέχεις,να χορεύεις στον άνεμο, γιατί δε φορούσες άλλωστε ποτέ καπέλο.
Θα σου πώ ένα μυστικό: εγώ όταν δε θέλω να με βλέπουν κλείνω τα μάτια μου. Και πάντα πετυχαίνει. Όταν κλείνεις τα μάτια κανείς δε σε βλέπει.
Ο Νερούδα λέει πως
όποιος έχει δάσος και νερό
μπορεί να κόψει και να αρμενίσει
μπορεί να φύγει και να γυρίσει
μπορεί να πονέσει και να αγαπήσει
μπορεί να φοβάται και να δουλεύει
μπορεί να ζει και να πεθαίνει
μπορεί να είναι απλός και σκοτεινός
μπορεί ν΄αντέξει στη δυστυχία
μπορεί να ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ένα λουλούδι
και τελικά μπορεί να υπάρχει.
Είναι όμορφα τα παραμύθια κι εσύ το ζεις υπέροχα το δικό σου. Καιτο πιο όμορφο σε σχέση μ΄αυτό είναι οτι μαζί σου το ζούμε κι εμείς!
Ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και προορισμένος για διαφορετικά πράγματα.Δεν έχει σημασία για τι. Σημασία έχει να καταφέρουμε να φτάσουμε αυτό για το οποίο είμαστε προορισμένοι όπως έλεγα και στα μαθητούδια μου το Σάββατο, αυτό που βρίσκεται στο πάνω πάνω σκαλί της πυραμίδας μας.
Κι επειδή με έχει πιάσει κάτι με τα γνωμικά και τις παροιμίες,
οι Άραβες πιστεύουν πως τέσσερα πράγματα δε γυρίζουν πίσω: τα λόγια που ειπώθηκαν, το βέλος που φεύγει, το παρελθόν και οι χαμένες ευκαιρίες.
Εμένα, απ΄όλα, μόνο το βέλος με τρομάζει. Όλα τα υπόλοιπα είναι κομμάτια μας κ είναι αυτά που μας έφεραν εδώ που είμαστε τώρα,είναι αέρας, είναι "εμείς".
Δεν υπάρχει απόλυτα σωστό και λάθος στον τρόπο που επιλέγουμε να ζήσουμε τη ζωή μας.Ούτε εγγυημένος δρόμος ευτυχίας.Υπάρχει μόνο ένα παρόν που πρέπει να ζούμε και ένα μέλλον για να ελπίζουμε στα καλύτερα. Που θά΄ρθουν. Γιατί δεν γίνεται αλλιώς.
Αργησα λιγάκι αλλά ήρθα,ε φίλη;
Β.
...το ρολοι στη γωνια του υπολογιστη δειχνει 12.40.παλι δεν θα μπορω να ξυπνησω το πρωι..αγρυπνια και σημερα..
ενα καρμα,μια μοιρα,ενα δεν ξερω κι εγω τι,μου στερησε κι εμνα το ονειρο να πω παραμυθια σε εμα προσκεφαλι μωρουδιακο..πορευομαι με αυτη την ελειψη ομως χαρα μου..δεν εισαι μονη σου σαυτο..ευχαριστω τη τυχη ομως γιατι εχω λατρεμενους φιλους να φτιαχνουμε τα δικα μας παραμυθια των μεγαλων..
υπεροχα λογια εγραψες..σα να χορευω στη βροχη κι ολας..
σα να μην φοραω καπελο..
ενα παραμυθι δεν ειναι ολα?απλα ελπιζουμε σε ωραιο τελος..
φτιαξε ενα ωραιο τελος για το δικο σου παραμυθι.κι αν δεν το πετυχεις θα ξερεις οτι το παλεψες..και ειναι αλλιως να το ξερεις αυτο ματια μου,πιστεψεμε.
τιποτα λιγοτερο απο το να σε καταλαβουν..μην κανεις εκπτωσεις σ αυτο..
δυσκολο βραδυ μα θα περασει..ναι?
γι αυτο που εισαι,γι αυτο που δινεις,γι αυτο που νιωθεις,γιατι εισαι εσυ και για χιλια δυο αλλα σ αγαπαω φατσα μου..καληνυχτα..
Υπάρχουν ευαίσθητες χορδές για τον καθένα, χορδές που όταν πάλλονται η δόνηση τους είναι σαν ένας εσωτερικός σεισμός.
Το θέμα είναι πόσο δυνατοί είμαστε για να αντέξουμε αυτούς τους σεισμούς.
Σε κάποια πράγματα υπάρχουν επεξηγήσεις, είτε φυσικές, είτε μεταφυσικές, η αποδοχή όμως και η κατανόηση δεν είναι μια εύκολη προοπτική.
Ότι και να πούμε εμείς δε θα σταματήσει να πάλλεται η χορδή, γι αυτό εγώ θα αφήσω ένα χαμόγελο, ένα φιλί και μια ευχή "Να είσαι πάντα ευτυχισμένη γιατί έχεις τη Λία, υγιή και χαμογελαστή"
Δημοσίευση σχολίου